EĞİTİMCİ ŞAİR, YETMİŞ ÜÇ YAŞINDA BİR ÇINAR.
 
Bugün siz Yerel Güç Gazetesi okuyucularına ömrünü evlatlarım dediği öğrencilerine adamış bir şair öğretmenimizi tanıtacağım. Bugün ki konuğum Sayın Vehbiye Öztürkatalay Yersel, 21 Aralık 1937 yılında Mardin'de doğdu. İlk ve ortaokulu Mardin de bitirdikten sonra Devlet
Parasız Yatılı Okulu sınavını kazanarak Konya Kız İlk Öğretmen Okulunda üç yıl okuyarak öğretmen olarak mezun oldu..
1957-1981 yılına kadar 25 yıl Mardin merkezde çeşitli okullarda çalıştı. Bu dönem içinde ilkokulda verdiği  derslere ek olarak, ortaokullarda matematik ve fen bilgisi dersleri ile yetişkinlere açılan okuma yazma kurslarında dersler verdi.. Bir dönem Cumhuriyet
İlkokulunda idarecilik yaptı.
Atatürk'ün doğumunun  100. yılı olan 1981'de Mardin ilini temsilen yılın öğretmeni seçilen Yersel, aynı yıl emekli oldu ve İzmir'e yerleşti.1995 yılında Ön lisansı bitirerek yeniden öğretmenliğe başladı. İzmir İli, Konak ilçesine bağlı Limontepe  İlköğretim Okulunda bir yıl çalıştı ve 1996 yılında ikinci kez emekli oldu.
Yersel, 1964 yılında, onun gibi öğretmen olan, Adnan Yersel ile evlendi. Bu evlilikten ikisi erkek, üçü kız beş evladı oldu. Büyük oğlu Maden Yüksek Mühendisi, küçük oğlu Bilgisayar Mühendisi, büyük kızı Elektrik elektronik Mühendisi, ortanca kızı Bilgisayar Mühendisi, küçük kızı İşletme Fakültesi mezunudur.
Emeklilikten sonra, şiirler ile duygularını ifade etmeye başladı. Emeklilik döneminde başlayan bu tutku,"KALBİMDE   SIZI VAR" çıkardığı ilk şiir kitabı, ikinci kitabı,"PIRLANTALARIM” 2011 Mart ayında çıktı. Ayrıca 7 ŞİİR ANTOLOJİ kitabında şiirleri yayınlanmıştır. Şair, Düzce ".Çilimlinin sesi gazetesinde köşe yazarlığı yapıyor, 2010 yılında Narlıdere Belediyesi tarafından yılın annesi seçildi. 08 Mayıs 2010 Ilıca Mahallesi'ndeki evinde Narlıdere Belediye Başkanı Abdül BATUR’un ziyaret ederek çiçek ve hediyeler verdiği Vehbiye Yersel ve ailesine duygulu anlar yaşattı.
Vatanına ve milletine hayırlı beş üniversite mezunu evlat yetiştiren 73 yaşındaki Vehbiye Öztürkatalay Yersel ömrünü eğitime adamış çınar.

AĞARDI SAÇLARIM.

Yıllar ne çabuk geçti, ağardı saçlar,
Düşman oldu bana, bütün aynalar.
Zaten zamanım olmadı bakmaya
Şimdi unutturdu zalim yıllar.

Tam altmış beş yıl geçti, kolay değil
Nasıl, ne dertlerle geçti onca yıl.
Ne kazandım, ne kaybettim yıllardan,
Hesaplasam, çıkamam işin içinden.

Geçen yıllar, beni harcadı gitti,
Acımadan, benden bir şeyler çaldı.
Geride yaşlı bir insan bıraktı.
Allah'a şükür ki, tek aklım kaldı.

20 Temmuz 2002
Vehbiye  Yersel

ARAP SAÇINA DÖNDÜ
Arap saçına döndü, karıştı yollar,
Rüzgârlara kapıldım, gidiyorum.
Sürüklüyor beni, yaprak misali.
Kimseler görmüyor bendeki hali.

Çıkmaz sokaklarda geziyorum.
Yalnız başıma, kimse bilmiyor,
Çile çeken, üzülen, ezilen benim,
Allah'tan başka kimse bilmiyor

Peşimi bırakmadı türlü dertler ,
Nedense banadır hep sitemler.
Kaybeden benim her zaman,
Farkında değil, tüm insanlar .

6 Ağustos 2003
Vehbiye  Yersel


KISMET SEVDASI

İki dünyada saadete ermek istersen
Çıkar aklından rızk sevdasını
Allah'a ihlasla tevekkül edersen
Göreceksin bir gün faydasını

Rızk denizinde sen bir balıksın
Balığın su biriktirmeye yok ihtiyacı
Rızkının fazlasını infak et durma
Fakire yoksula birazcık acı

Sen hayattayken rızkın da vardır
Ölünce rızkın kesilir gider
Hal böyleyken cimrilik neden
Yiyip yedirdiğin seninle gider.

1 Eylül 2002
Vehbiye Yersel


ANNEME

Rahmetli amcam adımı koymuş Vehbiye,
Vehbiye Allah vergisi demekmiş diye,
Sene bin dokuz yüz otuz yedi Aralık'ın 21i,
günlerden pazartesi ebesiz doğmuş biri.

Doğumuma çok sevinmiş annem
Çilelerle,dertlerle büyütmüş beni.
Hep hastaymışım,anlaşılan sözlerden,
Nazar değmiş bana kem gözlerden.

Çocukluğumu pek yaşadım sayılmaz,
Annem beni çok severdi iyilikleri sayılmaz.
Gözü gibi baktı bana, okuttu, adam etti
Yaptıkları, çağdaşlık ve merhametti.

Annemi anmadığım gün yoktur
İçim yanıyor hasretiyle bilen yoktur.
Ona gelecek bir söz beni incitir
İnşallah mekanı cennet olur..

Annem eşsiz insandı, bencil değildi,
Bizleri yetiştirdi, kendini feda etti,
O gitti zalimlere bizi terk etti
Haberi yok, riyakârlar beni mahvetti.

Niçin insanlar böyledir bilmem,
Gecesini gündüzüne katanlar az
Senin gibisi dünyada bulunmaz,
Su içmeğe kalksalar, ederler naz,

Ağaç olsalar, gölgelerinde oturulmaz,
Meyveleri hamdır, acıdır hiç tadılmaz.
Onlarla yaşayanlar bir yere varamaz,
Aklını kullanan, kimseden zarar görmez.
(6-8-1994)
Vehbiye Yersel

 
Şair olarak tanıdığım Sayın Vehviye Yersel öğretmenimizin ellerinden öpüyor, kendisine ve ailesine sağlıklı nice yıllar diliyorum.
 
NOT : Küçük Menderes Havzası içerisindeki şairlerimiz kısa olmak koşuluyla özgeçmişleri ve şiirlerini [email protected] bana gönderirlerse fırsat buldukça onları burada “ŞİİRİN DİLİ” köşesine konuk edip tanıtmaya çalışacağım.