Bizim rahmetli, okuldan sık sık para istenmesinden hiç hoşlanmaz, adeta nefret ederdi. Ben de paranın ne için istendiğini anlatamaz mıydım bilmem; ne zaman “Buba okulu parı gitcek” desem, verirdi ama lafı da sokuştururdu: Gini “Somu ve” parası mıı?
Aradan neredeyse kırk yıl geçti, sorma ver paraları bitmedi. Hatta, son zamanlarda artarak artan bir ivmeyle seyretmeye başladı.
…
Başlıktan da anlaşıldığı gibi, bugünkü sitemim dava masraflarına; daha doğrusu vatandaş adına vekaleten sitem etmiş oluyorum.
Hani yeni sistem davaların sürüncemede kalmasına engel olacak, yargıyı hızlandıracaktı ya, sonucu itibariyle tam isabet! Vatandaş geliyor, dilekçesini havale ettirip masrafını yazdırıyor. Parlayan gözlerle masrafa bakıp, yanlışlıkla fazladan sıfır atılmadığını da öğrendikten sonra koşar adımlarla evcağızının yolunu tutuyor. Dava bitmiştir.
Yargının hızı gözlerinizi mi yaşarttı? Yaşartır. Duygusal bir durum tabi…
…
İlk aşamada, davasını yeni uygulama yürürlüğe girmeden, yani “Bir Ekim” den önce açanlar kurtuldu, diye düşünmüştük; o da olmadı.
İlk duruşmanın ara kararı ayakları suya erdirdi. Şu kadar paranın mahkeme veznesine depo edilmesine, verilen kesin sürede depo edilmezse, davanın açılmamış sayılmasına…
Yargıçlar da giderleri söylemekten rahatsız; durumu basılı örnekten kopyala yapıştırla idare ediyorlar. Tutanağı incelerken bir de bakıyorsunuz: Sorma ver paraları dizilenmiş.
…
Bir de, tüm masraflar yapılmış geçmişse bile, her iki taraftan ayrı ayrı sair gider diye alınan, ne olduğunu kimsenin bilemediği bir para var. Tarafların her birinden ellişer lira, sair gider.
Bence yeni usul kanununa göre alınan, en “Sorma Ver Parası” bu olmuş oluyor.
…
Müvekkiller de haklı olarak soruyorlar “Şimdi yani neyin şeyinin şeyi olmuş oluyor bu paralar?”
“Sorma ver parası” işte; neyin şeyinin şeyi olacak, diyoruz umarsız.